Νικηφόρος Βρεττάκος

-Έτσι μου στάθηκε ο Ταΰγετος, όσο να γεννηθούνε τα δυο παιδιά του Θεού μέσα μου: η Ποίηση και η Αγάπη.

- Ανεπίδοτο γράμμα -


Ταΰγετος, 26 Ιουλίου

Αγάπη μου.

 Η ψυχή μου είναι τόσο τρυφερή για να κάθεται εδώ σιωπηλή,

μοναχή της, γιομάτη κουβέντες. Κοίταξα γύρω μου, μα όχι

δεν ήσουν.

Δεν ήσουν αγάπη μου. Αν ήσουνα πλάι μου

θα σού τάλεγα όλα. Μέσα στο αίμα μου,

ξέρεις, θα σούλεγα, ταξιδεύουν αστέρια.

Με γαλούχησε η νύχτα που απλώνεται πάνω μας.

Και συ θα με πίστευες. Μη μου τρέμεις,

θα σούλεγα. Μούμεινε το φεγγάρι, καρδούλα μου...

Δε μου πήρανε τίποτα. Μούμεινε

της ψυχής μου η δροσιά.

Μη φοβάσαι καρδούλα μου.

Κ’ εσύ θα με πίστευες...

Τα κοτσύφια πετώντας, με ρωτάνε τι γίνεσαι,

και τι να τους πω! Έχω σκύψει το πρόσωπο

και σου γράφω, σου γράφω, σου γράφουμε όλα. Τα έλατα

μου ρίχνουν ψιθύρους να κλείσω το γράμμα σου.

Άραγε τι ώρα νάναι χωρίς εσένα;

Γιατί κι ο χρόνος φεύγει παράξενα δίχως εσένα.

Κι ο ήλιος φωτίζει παράξενα. Σε ποιόν να τον δώσω;

Περίσσεψε ο ήλιος, αγάπη μου, δίχως εσένα.

Σού γράφω, σού γράφουμε ατέλειωτα, βράδυασε

κι ακόμη σού γράφω...

Υ.Γ. Κατά τ’ άλλα, λησμόνησα να σού γράψω, καλή μου,

πως μούχτισε ο ήλιος μια φωλιά στην κορφή,

να λυτρώνω τη μοίρα μου κατάντικρυ στο άπειρο.

Είμαι τόσο καλά κ’ είναι όλα τόσο όμορφα,

τόσο αιώνια, που μούρχεται

να χαϊδέψω την πέτρα, να το ειπώ στο Θεό,

πως δεν έχω παράπονο. Δεν το λέω για κανέναν.

Κουβεντιάζουμε οι δυο μας μέσα στο άπειρο, αγάπη μου,

φως με φως.

Σε φιλώ.
***

(Ο πιο γλυκός και κατανοητός ποιητής του κόσμου όλου )

*
Ο ποιητικός λόγος του Νικηφόρου Βρεττάκου στην σειρά της ΕΡΤ -ΠΡΟΣΩΠΩΝ TOΠΟΙ -