"Ήμασταν κάποτε στον ίδιο καιρό'' - Σταύρος Σταύρου

Ήμασταν κάποτε εσύ κ εγώ.
Ο χρόνος του ρήματος ως σημείο ο στίξης
και βλέπω τι έμεινε πια στην ζωή μου
και δεν έμεινε τίποτα,ούτε καν εσύ .

Δεν έμεινε ούτε ένα λεύκωμα με δυο φωτογραφίες
μόνο μια στρεβλωμένη μνήμη με σαράντα πυρετό
που καίει πρόσωπα παραμορφωμένα, που δεν σημαίνουν πια τίποτα.

'Έρχεται καιρός μη αναμενόμενος και πεπρωμένο αναπάντεχο
ο έρωτας ζήτησε φωτιά και εγώ από επιπολαιότητα και μόνο άναψα ένα σπίρτο
αρνούμενος να δώσω σημασία στο σώμα του, που μύριζε βενζίνη
ξεχνιέμαι καμιά φορά και σε γυρεύω ακόμα στην άκρη του γέλιου μου
όμως δεν είσαι ποτέ εκεί,παρά σε βρίσκω πάντα στην άκρη του κλάματος μου.
Μέσα στις γλάστρες φυτεύω τις ώρες μου δίχως να ξέρω γιατί
ξέρω μόνο πως θα τις αφήσω να σαπίσουν και αυτές
όπως τα λουλούδια, όπως το γιασεμί , όπως έμενα
με το τόσο πείσμα και μένος που δεν έχουν καμιά ελπίδα.

Με έχεις κόψει σε τόσα πολλά κομμάτια, που δεν μπορώ ούτε ένα τσιγάρο να καπνίσω ολόκληρος
κ όσο κ αν προσπάθησα να τα μαζέψω, είναι τόσα πολλά αυτά που λείπουν
ώστε την εικόνα μου δεν πρόκειται να την ξαναδώ.

Ο ερωτάς σαπίζει , όπως σαπίζουν όλα, αν τα αφήσεις για πολύ στον ίδιο καιρό, στην ίδια εποχή, οποία κι αν είναι αυτή και έπρεπε να το ξέρουμε από την αρχή πως το ωραίο σκοτώνει με τον ίδιο άσκημο τρόπο.

Θα έπρεπε να το ξέρουμε πως οι δρόμοι της καρδιάς, δεν έχουν διευθύνσεις ούτε ονόματα ..
..αν χαθείς εκεί , χάθηκες .

                                                     (από την ποιητική συλλογή "Το μαύρο του έρωτα" )